2. səbəbi şüur və azad iradəylə gələn amalsızlıq, özünü müəyyən bir kimliyə sığışdırabilməməyin narahtçılığıdır. insan xaric yerdə qalan bütün varlıqların yerinə yetirdikləri proqramları vardır. qələm yazmaq üçün, stul oturmaq üçündür və s. heyvanlar belə instinktləri ilə avtomatik hərəkət edər, hər birinin bilinən bir təbiəti vardır; sartre'ın deyimiylə bunlar "özündə-varlıq(etre-en-soi)", iradəsiz təyin edilmiş varlıqdırlar. hərçənd insan bu definisiyaya uyğun gəlməz, insan "özü-üçün-varlıq(etre-pour-soi)"dır, nə olacağını, nə edəcəyini özü seçər. beləliklə də, insan bütün seçimlərinin nəticələrindən məsuldur və məsuliyyətlətini heç kimə yükləyə bilməz, bu da seçimlə bağlı qayğını, mövcudluq ağrısını doğurar. teistlər mövcudluq ağrısından qurtulmağın yolunu yaşam məsuliyyətini tanrıya və digər dünyaya yükləməkdə görürlər. onlara görə insanın həyatda bir məqsədi vardır, tanrıya ibadət edərək növbəti dünyanı qazanmaq. bu çərçivədə də seçimlər qismətdəndir, beləliklə də, seçimlərin gətirdiyi ağır məsuliyyət qayğısından da qurtulmuş olurlar. halbuki, ateist müstəvidə mövcudluğun, yaşamın bir mənaya sığışıdırıla bilinməyəcəyi, ölümlü bir həyatın irrasionallığı mütləq gerçəkdən başqa bir şey deyildir.